Welke tegenslagen heb je moeten overwinnen?
“Ik had het geluk gehad dat ik na het ongeval bij mijn positieven was gebleven. In het ziekenhuis in Weert stonden ze namelijk op het punt mijn linkerbeen te amputeren. Toen ik echter mijn tenen nog een beetje kon bewegen werd ik met spoed naar het Dijkzigt in Rotterdam gebracht. Toen ik daar, twee weken na de operatie, voor de eerste keer mijn benen zag, schrok ik zo dat ik meteen zei: ‘Die wil ik nooit meer zien!’ Ik zag het echt niet meer zitten. Hoe moest ik verder met mijn leven? Ik had al twee jaar verkering met Marc maar vond dat wij onze relatie maar beter konden verbreken want ‘Wat had hij nog aan mij?’ Hij wilde daar niets van weten en bleef mij in Rotterdam bezoeken. Hij is gebleven en is nog steeds mijn steun en toeverlaat. De dagelijkse verzorging van mijn benen, het schoonmaken en het verwijderen van nietjes, zorgde ervoor dat ik gedwongen werd om aan mijn nieuwe zelfbeeld te wennen.
Een andere tegenslag was het opgeven van mijn studie. Het ongeluk overkwam mij in maart 1992 en in september ging ik weer op krukken naar school. De artsen hadden me gewaarschuwd maar ik wilde per se doorzetten. In het vierde jaar kwam ik erachter dat het fysiek toch echt te zwaar voor mij was. Ik ben blij dat ik het geprobeerd heb anders had ik dat mezelf later zeker verweten.”
Heeft het je ook voordelen opgeleverd?
“Het heeft me uiteindelijk een enorme vechtlust gebracht om ondanks alles door te gaan. Bij iedere medische controle kwam ik depressief thuis terwijl ik me vooraf goed voelde. De vooruitzichten waren iedere keer ongunstig. Op een gegeven moment was ik dat zo beu dat ik me voornam: ’Ik wil dit niet meer. Ik ga er niet meer naar toe. Ik ga mijn leven leiden zoals ik dat wil en laat het niet meer bepalen door mijn benen.’ Als ik was blijven hangen in de afwijzing van mijn benen en het getreur over mijn verminking dan had mijn leven er nu slecht uitgezien.
Was ik dan ooit met mijn kinderen naar het zwembad gegaan? Of met mijn man naar de sauna? Waarschijnlijk niet.
Ik ben trots op mezelf dat ik die schaamte heb overwonnen. Op vakanties liep ik al vrij snel in badkleding, daar kende mij toch niemand. In een sauna heb ik ooit een vrouw ontmoet die een kwartier voor de deur had staan twijfelen vanwege een litteken waarvoor zij zich schaamde. Toen ze mij had gezien durfde ze de stap te wagen en kwam ze mij bedanken en respect betuigen voor mijn moed. Ik had haar geholpen een drempel te overwinnen. Dat is ook wat ik wil bereiken in mijn werk als revalidatiecoach.