Een spontane, open, oprechte, energieke, leergierige, inspirerende en motiverende vrouw, die soms ook haar dag niet heeft. Een vrouw die houdt van de gewone dingen in het leven. Een wijntje of een koffie op z’n tijd. Een dagje uit of een avondje lekker languit op de bank, met of zonder mijn jongens. Een goed gesprek met vriendinnen. De wereld zien. De mogelijkheden in het onmogelijke zien. Kortom, het leven leven.
Marlie Caris:
Marlie Caris(45) uit Nederweert kwam op zeventienjarige leeftijd onder de wielen van een vrachtwagen. Haar benen werden verbrijzeld en het was de vraag of ze nog behouden konden worden. Zou ze in een rolstoel terecht komen? Net de mavo afgerond en begonnen aan de opleiding MDGO-VZ stortte haar leven in. Wekenlang lag ze in het Dijkzigt Ziekenhuis in Rotterdam. Er volgde een zware en intensieve revalidatieperiode. Ze knokte zich terug maar het werken in de zorg bleek geen haalbare kaart meer. Ze ging aan de slag als verkoopster en als administratief medewerkster.
Na 17 jaar ging het roer om . Zij voelde dat ze niet op de juiste plek zat en niet deed waar ze blij van werd. Marlie startte met een opleidingstraject van enkel jaren, met als uiteindelijke stip op de horizon een loopbaan als coach, begeleider bij verlies, gastspreker en simpelweg luisterend oor om in vertrouwen je verhaal bij te vertellen. Immers, hardop uitspreken waar je mee zit, werkt vaak al helend.
Marlie spreekt uit ervaring. Had ze bijtijds de steun gezocht van een coach, dan was haar wellicht veel innerlijke strijd bespaard gebleven.
Welke tegenslagen heb je moeten overwinnen?
“Ik had het geluk gehad dat ik na het ongeval bij mijn positieven was gebleven. In het ziekenhuis in Weert stonden ze namelijk op het punt mijn linkerbeen te amputeren. Toen ik echter mijn tenen nog een beetje kon bewegen werd ik met spoed naar het Dijkzigt in Rotterdam gebracht. Toen ik daar, twee weken na de operatie, voor de eerste keer mijn benen zag, schrok ik zo dat ik meteen zei: ‘Die wil ik nooit meer zien!’ Ik zag het echt niet meer zitten. Hoe moest ik verder met mijn leven? Ik had al twee jaar verkering met Marc maar vond dat wij onze relatie maar beter konden verbreken want ‘Wat had hij nog aan mij?’ Hij wilde daar niets van weten en bleef mij in Rotterdam bezoeken. Hij is gebleven en is nog steeds mijn steun en toeverlaat. De dagelijkse verzorging van mijn benen, het schoonmaken en het verwijderen van nietjes, zorgde ervoor dat ik gedwongen werd om aan mijn nieuwe zelfbeeld te wennen.
Een andere tegenslag was het opgeven van mijn studie. Het ongeluk overkwam mij in maart 1992 en in september ging ik weer op krukken naar school. De artsen hadden me gewaarschuwd maar ik wilde per se doorzetten. In het vierde jaar kwam ik erachter dat het fysiek toch echt te zwaar voor mij was. Ik ben blij dat ik het geprobeerd heb anders had ik dat mezelf later zeker verweten.”
Heeft het je ook voordelen opgeleverd?
“Het heeft me uiteindelijk een enorme vechtlust gebracht om ondanks alles door te gaan. Bij iedere medische controle kwam ik depressief thuis terwijl ik me vooraf goed voelde. De vooruitzichten waren iedere keer ongunstig. Op een gegeven moment was ik dat zo beu dat ik me voornam: ’Ik wil dit niet meer. Ik ga er niet meer naar toe. Ik ga mijn leven leiden zoals ik dat wil en laat het niet meer bepalen door mijn benen.’ Als ik was blijven hangen in de afwijzing van mijn benen en het getreur over mijn verminking dan had mijn leven er nu slecht uitgezien.
Was ik dan ooit met mijn kinderen naar het zwembad gegaan? Of met mijn man naar de sauna? Waarschijnlijk niet.
Ik ben trots op mezelf dat ik die schaamte heb overwonnen. Op vakanties liep ik al vrij snel in badkleding, daar kende mij toch niemand. In een sauna heb ik ooit een vrouw ontmoet die een kwartier voor de deur had staan twijfelen vanwege een litteken waarvoor zij zich schaamde. Toen ze mij had gezien durfde ze de stap te wagen en kwam ze mij bedanken en respect betuigen voor mijn moed. Ik had haar geholpen een drempel te overwinnen. Dat is ook wat ik wil bereiken in mijn werk als revalidatiecoach.
Wat is de belangrijkste levensles die jij geleerd hebt?
“Als je in staat bent jouw kijk op zaken, jouw houding, jouw mindset te veranderen, dan verandert er ook daadwerkelijk iets in je leven. Ik ben niet blijven hangen in de lelijkheid van mijn verminkte benen. Ik heb dat omgezet in levenskracht. De kracht om mijn leven niet te laten bepalen door mijn benen. Ik geniet van wat ik heb bereikt met mijn positieve instelling, van de levensvreugde die ik nu bezit. Daar ben ik trots op.”
Heb je na je eigen traumatische ervaring zelf ook gebruik gemaakt van de diensten van een coach?
“Op dat moment niet. Slachtofferhulp wees ik af en met een psycholoog had ik maar één gesprek. Ik had het geluk dat ik mijn verhaal kwijt kon bij mensen die dicht bij mij stonden: Mijn ouders, Marc, mijn familie, mijn vriendinnen, het verplegend personeel en het vele bezoek dat ik kreeg.
Dat voorkomt zoveel persoonlijke twijfel en innerlijke strijd.
“Na zeventien jaar in een totaal ander werkveld koos je in 2014 voor een carrière als coach. Vanwaar die keuze op dat tijdstip?
Nadat ik vijftien jaar met veel plezier als verkoopster in een meubelzaak gewerkt had stapte ik over naar het landbouwmechanisatiebedrijf van mijn man. In de administratieve functie die ik daar had, brak het gemis aan sociale contacten mij steeds meer op. Ik zat niet meer lekker in mijn vel en ging op zoek naar iets wat beter bij mij paste. Ik wilde mensen helpen. Via via kwam ik bij de Academy voor mindset, coaching en persoonlijke groei van Inge Rock in België terecht. “
Je schroomt niet om foto’s van je benen, die behoorlijk verminkt zijn, op je website te plaatsen. Is dit een reactie op gevoelens van schaamte? Wat wil je hiermee bereiken?
“Tijdens mijn opleiding kwam mijn ongeval en de gevolgen daarvan regelmatig ter sprake. Medecursisten konden zich daar geen beeld van vormen omdat ik altijd lange broeken droeg. Daar werd ik uitgedaagd om mijn benen te laten zien. Het was belangrijk die confrontatie aan te gaan en er sterker uit te komen. De opleiding heeft mij echt aangespoord om mijn eigen ervaring te gebruiken in mijn coachwerk.
Dat ik werd gevraagd als ‘inspiring speaker’ was een hele eer maar ook een hele uitdaging voor mij. Daar heb ik veel van geleerd.
Waarom die foto op mijn website? Dat is eigenlijk begonnen toen Jan van Beijnhem de foto’s van Marks of Pride and Beauty op sociale media ging publiceren. Toen kwam het moment dat ik het niet meer kon verbergen en ook niet meer wilde verbergen. Het is ondersteunend aan mijn verhaal als spreker en als ervaringsdeskundige.”
Naast revalidatiecoach ben je ook moeder van Daan (17) en Cas (15). Zijn die rollen gemakkelijk te scheiden?
“Soms is dat lastig. Voorheen bij mijn ex man Marc was ik wel eens zijn sparringpartner op zakelijk gebied. Onbewust zette ik dan af en toe mijn coachpet op en ging ik andersoortige vragen stellen. Daar was hij niet altijd even blij mee. In andere relaties gebeurd dit ook wel eens maar ik wil vooral vriendin, dochter, zus en maatje zijn. En in huis op de eerste plaats moeder zijn maar toch bleken de ankers die ik heb meegekregen tijdens mijn coachopleiding ook in de opvoeding van mijn kinderen een meerwaarde te hebben. Het dieper doorvragen brengt dan toch meer zelfinzicht.”
Er is een enorme toename aan (stress)coaches, waarbij de medische en psychologische kennis vaak ontbreekt. Baart je dat zorgen?
Het is belangrijk als coach te weten wat je mogelijkheden en beperkingen zijn. Op basis van een intakegesprek maak ik de keuze of ik door ga met verdere gesprekken of verwijs naar huisarts of psycholoog.
Het is mijn werk om mensen zodanig te begeleiden dat ze op een andere manier in het leven gaan staan. Dat wil niet zeggen dat het altijd om een zware traumatische ervaring moet gaan. Om een of andere reden niet lekker in je vel zitten(ontslag, financiële of gezondheidsproblemen, echtscheiding, zakelijke beslommeringen) kan aanleiding zijn om mij te bezoeken.
Om mijn cliënten juist te begeleiden vind ik het absoluut noodzakelijk om te blijven investeren in mezelf en de juiste kennis op te doen via opleidingen en cursussen. Ik ben een gediplomeerd begeleider bij verlies, rouw-en stervensbegeleiding. Ik ben heel trots op de recensies die een aantal cliënten schreef naar aanleiding van hun coachingstraject. Die recencies vind je op mijn website.
Waarin onderscheid jij je van andere coaches?
“Je kunt heel veel geleerd hebben maar mijn eigen ervaring staat in geen enkel studieboek. Ik heb een eigen verhaal, ik weet wat een traumatische ervaring met je kan doen. Van daaruit wil ik vooral vooruitkijken. Wat zou je willen bereiken? Waar krijg je energie van? Wat heb je daarvoor nodig? Hoe kunnen we samen die innerlijke kracht vrijmaken? Mijn aanpak is erop gericht niet te blijven hangen in het verleden maar de potentie te activeren en een nieuwe uitdaging aan te gaan. Om iets te krijgen wat je nooit had, moet je iets doen wat je nog nooit deed. Het verleden zit in je en blijft ook altijd in je zitten. Stap één is dan ook acceptatie, het een plek geven. Dat is iets anders dan loslaten of negeren.
Die kracht aanboren, daar gaat het om.”
Mislukt het ook wel eens?
“Het komt wel eens voor dat iemand blijft hangen in verwijten naar anderen. Dan geef ik ook eerlijk aan dat we samen niet verder kunnen. Je kunt namelijk alleen jezelf veranderen, niet de mensen om je heen.”
Is er een allesomvattend advies aan mensen die worstelen met verdriet, spanning, angst of onzekerheid?
“Mensen zijn vaak te afhankelijk van wat er om hen heen gebeurt. We spiegelen ons teveel aan anderen wat kan resulteren in onzekerheid. Spiegel je eens wat meer aan jezelf. Kijk ‘s morgens in de spiegel en zeg tegen jezelf ‘Ik kan het!” Kijk naar wat je wél hebt in plaats van wat je niet hebt. En je weet; je hoeft het niet alleen te doen!”
In 2013 ben ik gestart met een 2-jarige opleiding in persoonlijke ontwikkeling: de Life Academy en Rock Your Business/Mentorship in Meldert en Inspiring Speech in Antwerpen. Sindsdien mag ik topcoaches, sprekers, schrijver en comédienne-, Inge Rock, Paul Martinelli, Peter Perceval en An Nelissen tot mijn mentoren noemen.
Vanaf dat moment werd mij duidelijk dat ik met mijn verhaal, mijn attitude, absoluut iets kan betekenen voor mensen. Niet alleen omdat ik veel heb meegemaakt, maar ook omdat ik veel heb geleerd. Ik heb aan den lijve ervaren hoe het is als je gedwongen wordt om te gaan met ingrijpende veranderingen.
In oktober 2014 ben ik mijn eigen coachingspraktijk gestart. Ik begeleid mensen in hun persoonlijk ontwikkelingentraject. Mijn overtuiging is dat de kwaliteit van jouw leven mede afhangt van de manier waarop je omgaat met tegenslag. Mijn missie is mensen te leren beter te worden in beter worden, in hun eigen tempo en tijd.
In 2015 heb ik een jaartraject persoonlijke ontwikkeling gedaan bij Guide Vermeeren in Geldermalsen. Guido heeft mij geleerd om ankers in te zetten als hulpbron. Met deze ankers heb ik mijn eigen ‘gereedschapskist’ mooi en leerzaam gevuld.
In 2016 heb ik meegedaan met het project ‘Marks of Pride and Beauty’ van Jan van Beijnhem. Meer hierover vind je op https://www.fotostudioxl.nl/marks-of-pride-and-beauty/.nl Een schitterend project dat laat zien dat mensen ondanks of zelfs dankzij littekens mooi en trots zijn.
In 2017 volgde ik de cursus ACT (Acceptance and Commitment Therapy) in Waalwijk. Deze opleiding leerde mij niet om positiever te denken of om van belemmerende gedachten of gevoelens af te komen want pijn en lijden maken nou eenmaal deel uit van het bestaan. Het leerde mij wèl hoe ik op een andere, slimmere manier om kon gaan met vervelende gedachten en gevoelens. ACT zoomt in op wat belangrijk is in het leven: persoonlijke waarden én daarna handelen.
In 2018 ben ik gestart met de opleiding Verlies, Rouw- en Stervensbegeleiding aan de Academie Geesteswetenschappen in Utrecht. Deze opleiding heb ik juli 2020 succesvol afgerond.
